เขาสำนึกรู้หรือไม่ถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในตัวเขา

“…จะเข้าใจได้อย่างถ่องแท้หรือไม่ว่า
ความคิดต่างๆ นั้นก่อรูปขึ้นในลักษณะต่อเนื่องทีละขั้น ทีละขั้น ขึ้นๆ ลงๆ
จนบรรลุถึงสภาพที่เป็นความสลดหดหู่อย่างถึงที่-
สุดกระทั่งกลายเป็นแนวขอบฟ้าด้านในแห่งจิตวิญญาณของเขามาตลอดเวลาหลายปี?
เขาสำนึกรู้หรือไม่ถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นในตัวเขา
และทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้เขาสะเทือนใจ?
…บางครั้งเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนเองรู้สึกอย่างไร…
เขาใช้ชีวิตด้วยความเคยชินอยู่ในความมืดนี้
คลำเปะปะเหมือนคนตาบอดและคนเดินละเมอ
จะมีก็เพียงบางครั้งบางคราวที่เขาเกิดความรู้สึกโกรธขึ้นมาอย่างฉับพลัน
หรือเกิดรู้สึกรวดร้าวทรมานอย่างสาหัสโดยไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
โดยอาจจะเกิดขึ้นภายในตัวเองหรือด้วยเหตุภายนอก
เป็นเสมือนสายฟ้าจางๆ ที่วาบผ่านวิญญาณทั้งดวงของเขา
สะท้อนให้เห็นทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัว ทั้งข้างหน้าข้างหลังในทันใด
และแสงสว่างที่สยดสยองนั้น
ก็ฉายให้เห็นเงื้อมผาอันอัปลักษณ์และภาพที่มืดมัวแห่นชะตากรรมของเขา

สายฟ้าวาบผ่านไป ความมืดกลับคืนมาดังเดิม และเขาอยู่ที่ไหนนี่? เขาไม่รู้แล้ว…”

เหยื่ออธรรม ภาคที่หนึ่ง ฟองตีน หน้า 182-183
วิกตอร์ อูโก
วิภาดา กิตติโกวิท แปล

โฆษณา